Αντιγράφω ….από την «Πνευματική Ζωή» του Μιχάλη Σταφυλά. ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ

Βασίλης Σιορόκος

 ….από την ""Πνευματική Ζωη""

                          ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ

Μόλις με εξέτασε ο γιατρός και καθίσαμε βιζαβί, τον είδα λίγο δαγκωμένο. Κάτι ήθελε να μου πει και προσπαθούσε να βρει τις λέξεις.

-Ξέρεις βρίσκω κάτι, αλλά δεν είναι τίποτα.

-Μπορεί νάναι κάτι και ταυτόχρονα να μην είναι τίποτα

-Είναι αντιμετωπίσιμο…

-Πες το μου γιατρέ πως πάσχω από καρκίνο…

-Κάτι τέτοιο  στην αρχή του ακόμα. Αλλά δεν προσδιορίζεται ακριβώς.

-Θα χρειαστεί επέμβαση η έχει προχωρήσει;

-Μπορεί να γίνεις καλά με επέμβαση  που είναι ακίνδυνη.

Τον  είδα λίγο σκεπτικό, κάτι ήθελε  να προσθέσει…

-Να σου πω εγώ τι σε φοβίζει; Τα 93 μου χρόνια…

-Όχι! Όχι! Εγχειρίσαμε και σε μεγαλύτερη ηλικία…

Γέλασα.

-Με άλλα μαχαίρια… σφάζουν τους πλήρεις ημερών και με άλλα τους  και με άλλα τους νεότερους;

Ο γιατρός ,παλιός φίλος, είχε περισσότερο άγχος από μένα.

 Και τότε κατάλαβα πως ο άνθρωπος έχει μέσα του μια δυναμική που μένει συχνά αδρανής αλλά έρχεται μια ώρα που χωρίς να το καταλάβει, πετιέται και κυριαρχεί. Καρκίνος λοιπόν. Επάρατος νόσος. Και λοιπόν; Τον πολεμάς βασικά με την αισιοδοξία.  Μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη. Και το διαλαλώ σε καθέναν που θα μου τηλεφωνήσει, καθώς η συνηθισμένη  πρώτη ερώτηση σε κάθε επικοινωνία είναι:

-Τι γίνεσαι;

Και τότε το ξεφουρνίζω:  Καλά είμαι παρέα με ένα καρκίνο παχέως εντέρου.

Ο συνομιλητής σιωπά ώσπου να βρει μια λέξη παρηγοριάς.

-Δεν είναι τίποτα. Ο ξάδερφός μου ο δικηγόρος εγχειρίστηκε και τώρα είναι περδίκι.

Καθένας έχει και ένα φίλο η συγγενή που είχε καρκίνο και θεραπεύτηκε, φυσικά όλοι φανταστικοί. Της παρηγοριάς – που λέμε…

Εμένα όμως δε μου χρειάζονται οι παρηγοριές, φόρεσα τα φυσεκλίκια του… αντιστασιακού και  τον πολεμάω αυτόν τον εχθρό μου, με νου και καρδιά.

Ένας φίλος μου καρδιοχειρουργός με συμβούλεψε.

-Δε φαντάζομαι να φοβάσαι να το βάλεις κάτω. Εμείς ανοίγουμε καρδιές και βάζουμε βαλβίδες, τις ξανακλείνουμε και τον στέλνουμε στο σπίτι του.

-Να σου πω κάτι παράξενο , ω καρδιοχειρουργέ μου; Εγώ που αγχωνόμουνα σε κάθε ιατρική εξέταση, τώρα λέω πότε νάρθει η μέρα που κανονίσαμε να μου κάνουνε την εγχείριση. Τι αλλαγή ψυχολογικής… πλεύσης.

Σκέπτομαι:  Με βρήκε κάτι. Εντάξει. Να κλάψω επί των ερειπίων;  Τι θα κερδίσω;  Αν  όμως το πάρω απόφαση πως ό,τι είναι να γίνει  θα γίνει, δε μπορώ να το εμποδίσω. Γιατί λοιπόν να κάμω το κακό χειρότερο και μάλιστα όταν αυτό το κακό μπορεί να νικηθεί; Τη λέξη απογοήτευση τη διέγραψα. Θυμάμαι τις γοητεύσεις της ζωής και θάμουν αχάριστος αν ένα τοσοδά  ογκίδιο κατορθώσει να μου τις σβήσει  σαν γομολάστιχα. Ζω αυτές τις δύσκολες μέρες μου και τις κάνω εύκολες. Διαβάζω « το ημερολόγιο ενός Νεκροθάφτου » του Ροΐδη και γελάω.

Μερικοί το κρύβουν σαν να είναι ντροπή η καρκινοπάθεια. Ε! Όχι. Δε θα της κάνω τη χάρη. Λέω μπορώ να την αντιμετωπίσω και πιστεύω πως μπορώ.        Γι’αυτό  και  στην  ερώτηση  των  φίλων  μου απαντάω με το «έχω την επάρατο νόσο». Είναι και αυτό ένα έπαθλο της ζωής  από την ανάποδη.

Αν είναι νάρθει θε ναρθεί αλλιώς θα προσπεράσει… Αν δεν προσπεράσει « καλή αντάμωση στα γουναράδικα» - που έλεγε ο Άρης όταν ξεκίναγε μια μάχη…

Στο εξώφυλλο του περιοδικού «Πνευματική Ζωή» ο Μιχάλης Σταφυλάς  γράφει:

«Φίλες και φίλοι της Πνευματικής Ζωής

Επειδή θεωρώ πως οι αναγνώστες του περιοδικού αποτελούν μια πνευματική οικογένεια  νιώθω την ανάγκη ενημέρωσής  σας για κάτι προσωπικό – που θα το διαβάσετε και στη σείδα 449.

Παρά το γεγονός ότι πέρασα μια μεγάλη δοκιμασία, τα καταφέραμε και βγάλαμε  το προηγούμενο περιοδικό χωρίς καθυστέρηση. Αμέσως  μετά τις διακοπές ένας καρκίνος του παχέως εντέρου που μου προέκυψε, έπρεπε να χειρουργηθεί αμέσως. Στην ηλικία μου  υπάρχει μεγάλο ρίσκο για μια τέτοια εγχείριση αλλά το αποφάσισα. Μόλις ταχυδρομήθηκε  το τεύχος Σεπτεμβρη – Οκτώβρη μπήκα στο χειρουργείο (9 Οκτ.) που ήταν μια φοβερή εμπειρία.

Γυρνώντας σπίτι μου μετά 10 μέρες, μαζί με τα άλλα φάρμακα, το καλύτερο ήταν η προετοιμασία του τεύχους που  έχετε στα χέρια σας.

Προσπάθησα να είναι εφάμιλλο των  προηγούμενων….».

Δεν είμαι εγώ αυτός που μπορώ  να γράψω  για έναν  Μιχάλη  Σταφυλά  τον  καταξιωμένο συγγραφέα και λογοτέχνη από τη Γρανίτσα Ευρυτανίας, που έχω την τιμή να είμαστε  συνεργάτες στην Π.Ε. και στα « Ευρυτανικά  Χρονικά»  αλλά  το πιο  σημαντικό  για  μένα ,είναι που με τιμάει  με τη φιλία του.

Από το 1938  ουσιαστικά ξεκίνησε την πνευματική του πορεία  και συνεχίζει μέχρι σήμερα, με χρονογραφήματα σε καθημερινές  και εβδομαδιαίες εφημερίδες,  ποιήματα, δοκίμια ,συνεντεύξεις, εισηγήσεις σε συνέδρια, μελέτες, διαλέξεις , με ένα αριθμό  βιβλίων που κυκλοφόρησε και  ξεπερνούν  τα πενήντα πέντε, με κριτικές από σημαντικούς ανθρώπους των γραμμάτων, με την έκδοση περιοδικών, όπως του «Νεοελληνικού Λόγου», της «Θεσσαλικής Εστίας» από το 1973 μέχρι το 1988, της «Πνευματικής Ζωής» από το 1989 μέχρι σήμερα.

Αυτός ο Υπέροχος Άνθρωπος ,   συνεχίζει ακούραστος  να δημιουργεί  και να μας εκπλήσσει ,με την  υπομονή του, την επιμονή του και την μαχητικότητά του. Να αντιμετωπίζει δε τις δυσκολίες της ζωής με ένα μοναδικό τρόπο, όπως αυτό με την υγεία του, που μας αφήνει άφωνους  διαβάζοντας το «Παρέα με τον καρκίνο»..

Πάντα μέσα στην καρδιά του,κρατάει με περίσσια αγάπη την Ευρυτανία, την «Ευρυτανία» του. Με το ποίημα που έγραψε το 1962 «ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ» ο Μιχάλλης Σταφυλάς ,καταγράφει  την ανυπέρβλητη ομορφιά του Ευρυτανικού τοπίου, …μοναδική ελατίσια μοσχοβολιά …και αποτελεί ύμνο για την Ευρυτανία και τον Ευρυτάνα που  στην άγονη  αυτή γη …σπρώχνει το σιδερένιο υνί του παρελθόντος, ίσια στην καρδιά του μέλλοντος…,  αναθρεμμένος αυτός και τα παιδιά του με ξερή μπομπότα , ποδεμένος με  τα γουρνοτσάρουχα , … κρατάει στα ροζιασμένα χέρια του το βοσκοράβδι και την τιμή της πατρίδας, κρατάει τα παράσημα των αγώνων του και τις πίκρες των διωγμών του, έχει κλεισμένο στην καρδιά του ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα σαν το χάδι της μάνας του … Το ποίημα «ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ»  του Μιχάλη Σταφυλά,   μεταφράστηκε  το 1989 από τον Καθηγητή Πανεπιστημίου στο  Blufield στη  West Virginia Παύλο  Χρυσικό  και κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ, και είχε μεγάλη απήχηση  στους εκεί Ευρυτάνες και όχι μόνο.

Να είσαι καλά με το στήριγμά σου    την κα Θέμις , καλέ μου φίλε και σε όλα πάντα νικητής.

 Παραθέτω το ωραίο αυτό ποίημα του Μιχάλη Σταφυλά  με τη μετάφραση σε αντικριστές  σελίδες το ελληνικό και το αγγλικό κείμενο.

                           (Σε μεγέθυνση το ποίημα  ελπίζω να μπορεί να διαβαστεί καλύτερα)